Transgenerationeel trauma en transgenerationele kracht - Familieopstelling

Als trauma doorgegeven wordt, waarom dan niet kracht?

Het toevoegen van kracht is voor mij een van de wonderbaarlijkste gebeurtenissen in (familie)opstellingen.

Maar waarom wordt die kracht dan niet sowieso doorgegeven, voor een vrij en gezond leven? Waarom stroomt ze niet gewoon doorheen de lijnen zodat wij het centrum van ons leven kunnen bewonen?

Trauma kabbelt voort in de lijn

Welja, dat is precies hoe dat werkt met trauma. Er gebeurt iets, iets dat te veel, te lastig of te vroeg is, iets dat geen steun kent. Trauma draagt soms het lastige gegeven van onvoldoende erkend te worden.

En daar gaan zaken door elkaar lopen, worden mensen vergeten in de lijn, daar gaat iedereen gigantisch loyaal worden aan het patroon dat daar ontstaan is om te overleven.

Waar iets onder druk staat, daar rimpelt het moeiteloos nog vele generaties verder. Mensen gaan zaken voelen die ze niet begrijpen, gedrag stellen dat hen verder weg brengt van zichzelf, patronen herhalen zich.

Het onzichtbare wordt getoond

Het terugbrengen van kracht is mogelijk, als vanzelf bijna, wanneer al het verdokene, het onzichtbare zijn plek kent. Wanneer de orde is hersteld, die ooit verstoord is geraakt.
En (familie)opstelling heeft deze bewegingen als doel.

Transgenartionele kracht die stroomt

Het terugbrengen van kracht. Het zijn die momenten dat ik het licht zie schijnen, ergens van heel diep in de lijn, door alle generaties heen, en dat de toekomst van de vraagsteller zich opent.


Een opstelling kan individueel en in groep. Kijk hier voor de mogelijkheden.