De Wachters op mijn pad- verslag van een sjamanistische healing

Ze komt bij mij.

"Er zit een vloek op mij".
"Althans dat denk ik".

"De psycholoog van het ziekenhuis heeft mij gestuurd".
(allright)

Jarenlang - levenslang, zal ze zichzelf corrigeren- heeft ze het gevoel ongeluk aan te trekken.
En ziekte, de ene enge ziekte na de andere. En nu kanker.

Ik zie een pittige vrouw, met een lichaam scherp en wakker. Een lichaam dat de oorlog nooit verlaten lijkt te hebben.
Het is pas later, tijdens de sjamanistische healing dat ik oog in oog sta met de oorsprong daarvan. En dat ik zegeningen breng naar dit verzet, dat dit verzet dat werkelijk van levensbelang is geweest. Het belangt haar leven toe.

Er komt een verhaal, van voorouders. Alles ademt donkerte, schuld en schaamte. Alles in dat veld lijkt zichzelf en elkaar verlaten te hebben. De ruimte rond haar voelt drukkend.
Nergens is nog een gezonde plek van heling te vinden.

Ik vraag naar haar intentie: geluk. Eén woord. Geluk.

Twee weken later. Een e-mail.
"Het is alsof er een pad geopend is voor mij, in wat ik al langer voel, dat ik doorheen de andere wereld kan bewegen".
En haar evaring vlak na de healing, woord voor woord in een gedicht.
Mijn adem pauzeert.

Overgangswerk, een soul retrieval, Voorouderwerk, lotsontrafeling.

Het verslag in gedicht van een sjamanistische healing. Van een vrouw die het geluk mag leren kennen.

De wachters op mijn pad

Ze fluisterden zacht in mijn dromen
stemmen die uit het duister komen

Voorouders, oud, maar niet in rust
hun schaduw droeg ik, onbewust

Ze trokken, koud, aan ziel en leven
alsof ik hen moest volgen, iets geven

Hun pijn kroop traag in hoofd en buik
een vloek vermomd in ouds gebruik

Een hand van licht brak door het oude web
bracht licht waar ik het had weggewerkt

De duisternis werd stil herzien
en ik mocht eindelijk weer zien

Twee zwarte kraaien aan mijn voeten
die weten waarvoor ik moet boeten

Ze waken trouw, met ogen scherp
bewaken al wat in mij sterft

Een cocon van goud, om mij heen geweven
beschermt mij zacht, herstelt mijn leven

Ze smelt wanneer ik sterk genoeg
mijn eigen pad bewandelen mag

En in mijn hart zit weer dat kind van vier
kwetsbaar, maar met kracht van hier

Ze lacht weer, zonder angst of pijn
en zegt: “De lijn eindigt bij jou… en mag weer zuiver zijn.”

Dank R, voor de woorden en voor het vertrouwen.
Moge je pad gezegend zijn.

*gedeeld met toestemming